Wat goed is komt snel binnen, blijft goed hangen. En Warning Signs, de debuutplaat van singer-songwriter Edo Donkers, is goed. Is heel goed, is als een diamant die steeds meer helder gaat flonkeren. Goede Amaricana is dus allang niet meer alleen toevertrouwd aan het land van oorsprong. Het album van Donkers werkt zo verslavend dat het alle twijfel verjaagt. De ene keer klinkt de plaat dromerig, rustig, liefdevol. Dan weer rockend, dansbaar, vrolijk. En juist daar gaat het om. Afwisseling, vernieuwing. Niet eindeloos over de zelfde weg reizen. Sla gerust eens een andere weg in. En Warning Signs doet dat op zijn tijd.
De plaat opent met de titelsong. Twee gitaren, bas, drums en warme stemmen. Meer heeft Warning Signs niet nodig om met een gerust hart een rootsrockjasje te kunnen dragen. De naweeën van dat nummer bibberen nog wat na als we worden verrast door de road song Driving Down To Baltimore. Dit fraaie lied sleurt je meteen mee naar de USA. Met je ogen dicht waan je je weer op de highways, reis je weer van motel naar motel. En reizen de elektriciteitspalen oneindig met je mee.
And sometimes when they make love
She just starts crying
Thinks of all the lovers she saw
Come and go
But right now, she’s got no sorrow
She’s just driving down to Baltimore
Juist. Geen zorgen hebben. Gewoon doorreizen naar Baltimore en de radio op een andere zender zetten. En de auto wordt gevuld met folkliedjes. Tja. Oude tijden herleven. Om zulke ideeën om te kunnen zetten tot sprekende songs, heeft Donkers zich een aantal maanden opgesloten op een Grieks eiland. In het mythische landschap om de Egeïsche Zee vond hij de inspiratie voor 12 songs, waarvan er 10 op Warning Signs zijn verschenen. De opnames van deze plaat vonden plaats in Léon’s Farm in Boekend, vlakbij Venlo. Voor de productie tekende Gabriël Peeters, ook bekend muzikant en producer van ondermeer JW Roy. Maar behalve door de sterke songs spreekt Warning Signs ook aan door het gitarenwerk van BJ Baartmans en dat van de Texaan Stephen Bruton. Vooral in de wat naar rootsrock neigende songs als Steal a Little Time en het stuiterende Pure Sexual Thrill komt dat tot zijn recht.
Als geen ander weet Edo Donkers met zijn warme stem in rustige nummers jaren zeventig invloeden weer te geven. James Taylor, Jackson Browne, Bob Dylan, noem maar op. Met een kritisch oor luisteren zijn die invloeden zeker te herkennen. Maar nooit storend, eerder verrassend en aangrijpend. Maar ook Luka Bloom is bij de Nederlandse singer-songwriter niet onbekend gebleven. Het fraaie gitaarspel en het zangwerk van Morning Train zou op Tribe, de laatste cd van deze Ierse folkzanger, niet hebben misstaan.
Om de recensie niet de dikte van een oud telefoonboek mee te geven, is het tijd er een eind aan te knopen. Warning Signs werkt als een verslaving. Als neusvreugde. Wondermooi die plaat. Echt waar! Je begint eraan en kunt er al snel geen genoeg meer van krijgen. Zo hoort het ook. Nu nog hopen dat de Nederlandse radiozenders dit juweeltje mee op pikken. Dat goede Nederlandse platen eindelijk ook eens gedraaid gaan worden door de rioolpijpen van Hilversum die zich popzenders noemen. Laat Donkers maar gerust krijgen wat hij verdient; aandacht. Want Warning Signs verdient niet anders!
Sjak Janssen, waardering 9, folkforum.nl 6 november 2007
